Η ΛΟΧΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ

Η σχέση μου με το χρόνο ήταν πάντα απροσδιόριστη. Φόβου και μίσους το περισσότερο. Επαφή με το θάνατο: κάθε λεπτό που περνάει μας φέρνει κοντύτερά του. Από την άλλη, δυνατότητα μυθοποίησης η απόσταση. Όσο πιο πολύ ζεις, κι απομακρύνεσαι από τα προηγούμενα, τόσο ευκολότερα τα μυθοποιείς. Εύπλαστη ύλη, τα πλάθεις όπως θέλεις. Να τα 'χουν όλα μέσα, ευτυχισμένες στιγμές, χαρά, πλήθος κόσμου, φίλους, συγγενείς, πατέρα, μάνα...Ανατρέχεις στο παρελθόν να φωτίσεις το μέλλον. "Τίποτα δεν πέρασε αν δεν θες να το ξεχάσεις". Ή καλύτερα, τίποτα δεν πέρασε απ' όσα θέλεις να θυμάσαι... Μικροί Θεοί χειριζόμαστε τη μοίρα μας, το πριν και το μετά, το χθες και το τώρα.Πόσο το νοιώθουμε άραγε;Υπάρχει βέβαια και η ίδια η ανάγκη της πρώτης μνήμης, της διάσωσης της εντύπωσης. Η εστίαση στο γεγονός και στο συναίσθημα. Στο πρώτο. Το ζεστό. Πριν απομακρυνθούμε από τα πράγματα και παγώσουμε... (Από το βιβλίο).