ΝΕΡΟ

Πού μπορεί να οδηγήσει μία αρρωστημένη φαντασίωση; Ποια είναι τα διαχωριστικά όρια ανάμεσα στην πνευματική ισορροπία και την παράνοια και πώς αυτά τα όρια μετακινούνται, δημιουργώντας απρόβλεπτες και οδυνηρές καταστάσεις; Μπορεί το νερό, στις διάφορες εκδοχές του, να υποσκάψει και να συμβάλει στη διασάλευση αυτής της ισορροπίας; Στην προκειμένη περίπτωση αποδεικνύεται ότι μπορεί, αρκεί να βρει το πρόσφορο ψυχικό και πνευματικό έδαφος τότε, αποκτώντας υπέρογκες διαστάσεις και υπερφυσικές δυνατότητες, οδηγεί τον μοναχικό και ανυπεράσπιστο άνθρωπο - όπως είναι ο ήρωας αυτής της ιστορίας - σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, πράξεις και αντιδράσεις. Κυρίως, τον φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό του και τον μετατρέπει, ερήμην του, σε έρμαιο του χρόνου και σε παθητικό ωτακουστή της ίδιας της ζωής του.