ΝΙΚΗ

...Όπως οι περισσότεροι ονειροπόλοι, στους οποίους δίνεται κάποτε η χάρη να ακούσουν τη μουσική των ουράνιων σφαιρών, ο Χάιστ, ο πλάνης του Αρχιπέλαγου, είχε μιαν αγάπη για τη σιωπή που κατόρθωνε να ικανοποιεί χρόνια τώρα. Τα νησιά είναι πολύ ήσυχα. Τα βλέπει κανείς ξαπλωμένα, ντυμένα με τις σκούρες φορεσιές των φύλλων, τυλιγμένα σε μια μεγάλη βουβαμάρα ασημιού και γαλάζιου, εκεί όπου η θάλασσα ενώνεται βουβή με τον ουρανό σ' ένα δαχτυλίδι μαγικής ακινησίας. Κάτι σαν χαμογελαστή υπνηλία αιωρείται πάνω τους ως και οι φωνές των κατοίκων τους είναι απαλές και χαμηλωμένες, λες και φοβούνται μήπως πειράξουν κάποια προστατευτικά μάγια. Ίσως αυτή ακριβώς να ήταν η μαγγανεία που είχε μαγέψει τον Χάιστ τα πρώτα χρόνια. Αλλά τώρα, για εκείνον τουλάχιστον, είχε διαλυθεί. Δεν ήταν πια μαγεμένος, αν και ήταν ακόμα αιχμάλωτος των νησιών. Δεν είχε πρόθεση να τα εγκαταλείψει ποτέ. Πού να πήγαινε έπειτα από τόσα χρόνια; Πουθενά στη γήινη σφαίρα δεν ζούσε μια ψυχή που να του ανήκε. Το δεδομένο αυτό -όχι και τόσο απρόσιτο, επιτέλους- το είχε αντιληφθεί μόνο πρόσφατα γιατί είναι η αποτυχία που κάνει τον άνθρωπο να μπει στον εαυτό του και να αποτιμήσει τους πόρους του. Και παρόλο που είχε αποφασίσει να αποσυρθεί από τον κόσμο σαν ερημίτης, ωστόσο τον αναστάτωνε παράλογα αυτή η αίσθηση της μοναξιάς που του είχε επιβληθεί την ώρα της απάρνησης. Τον πονούσε. Τίποτα δεν είναι πιο οδυνηρό από το σοκ των απότομων αντιφάσεων που πληγώνουν τη νόηση και τα αισθήματά μας...