ΠΕΡΙ ΛΕΞΕΩΣ ΡΗΤΟΡΙΚΗ Γ

Στο Περί ερμηνείας ο Αριστοτέλης πραγματεύεται τον αποφαντικό λόγο και τις τροπικότητές του (α΄ έκδ. Σμίλη 2012), ενώ στο Περί λέξεως (το τρίτο βιβλίο της ?ητορικ?ς) την εκφορά του λόγου εκείνου τον οποίο ο φιλόσοφος στο Περί ερμηνείας αποκαλεί «ευχή». Είναι ο χωρίς ορισμένη αληθοτιμή λόγος της ρητορείας και της ποίησης. Την αλήθεια «αντικαθιστά» στο Περ? λέξεως (?ητ. Γ) ο μηχανισμός αποδοχής της ενέργειας του λόγου, ο ενεργός λόγος, κοινό γνώρισμα μεταξύ ρητορικού και ποιητικού λόγου. Τα όρια ποίησης και ρητορείας είναι θέμα διαρκώς συζητούμενο στο Περ? λέξεως (?ητ. Γ), ιδίως εκεί όπου γίνεται εκτενώς λόγος για τη λειτουργία της μεταφοράς. Την πρόθεση των δύο επιμελητών της έκδοσης μπορεί κανείς να υποθέσει ότι αποτυπώνει ο Μ. Φουκώ (L ordre du discours, 1971) με την παρατήρηση ότι το (ερμηνευτικό) υπόμνημα γράφεται για να φανερώνει σε κάθε αναγνώστη αυτό που είναι κρυμμένο στο πρωτογενές κείμενο. Ο λόγος του υπομνήματος ενεργεί για να δείχνει μια νέα πορεία επανόδου στον πρωτογενή ενεργό λόγο του αριστοτελικού κειμένου. Mε το Νεοελληνικό κείμενο και τις Ερμηνευτικές σημειώσεις για το Περ? λέξεως (?ητ. Γ) δίνεται στον σύγχρονο αναγνώστη η δυνατότητα να εμβαθύνει και να αντιμετωπίσει κριτικά το ζήτημα των ορίων της εκφραστικής λειτουργίας στον ρητορικό λόγο.