(. . .) " Ο Πλάτων προχωρεί πιο πέρα από τον Schopenhauer. Με μια αθωότητα που μόνο ένας Έλληνας θα μπορούσε να έχει -και ποτέ ένας "χριστιανός"- μας λέει πώς η πλατωνική φιλοσοφία θα ήταν ανύπαρκτη, αν στην Αθήνα δεν υπήρχαν τόσο όμορφοι νέοι: Στο αντίκρισμά τους και μόνο η ψυχή του φιλόσοφου νιώθει ερωτική παραζάλη και δεν καταλαγιάζει παρά μόνο σαν αποθέσει το σπόρο όλων των ευγενικών πραγμάτων σ' ένα τόσο όμορφο κομμάτι γης. (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)