ΑΜΦΟΡΕΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ

(Δεν) ΕίμαστεΕίμαστε αμφορείς αναμνήσεων,διάφανα δοχεία φυλακισμένων ονείρωνποτάμια πόθων ξέχειλαπλάι σε απάτητους όρκους,που όμως καταλήγουν στην αποβάθρατης πεζής καθημερινότητας.Τι ωστόσο έχουμε καταφέρει;Να αγγίξουμε μια σπίθα αστεριών χωρίς να καούμε;Να βαδίσουμε κόντρα στο κύμα της μανιασμένης θάλασσας,ένα κρύο δειλινό του Δεκέμβρη;Να στολίσει τα μαλλιά μας ένα ανθάκι μυγδαλιάς,που σκόρπισε ο μπάτης;Άραγε ξέρουμε να αγαπάμεόσο αφόρητα μισούμε;Θεέ μου, πόσο μικροί μοιάζουμεστη θέα του ουρανού,πόσο αθώα ένοχοι για όσα δεν κάναμεμπροστά στη γλυκιά αμαρτία της ζωής,που σπαταλήσαμε άσκοπα.Προσποιούμενοι κάτι που δεν είμαστεβουλιάζοντας στα ρηχά νεράτης θολής τελειότητας.