ΤΑ 60+1 ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ

Η φωτιά που με καίει για να περνώ από τον εαυτό μουστα θαύματα. Για να είναι το ανέγγιχτοη προέκταση των χεριών μου· το αθέατο η πείναγια τους άλλους οφθαλμούς: η παραληρηματική μας όραση.Ας έρθει λοιπόν να κατακάψει εκείνο που πονούσασαρκωμένο στο χτες και καθόλου στο αύριο.Όταν το ξύλο παλιώνει ονειρεύεται τη λάμψη του.Α, το κομμένο χέρι μου είναι μάτι, η θλίψη μου είναιμουσική· το καθετί που λείπει είναι όνειρο,με πονεί και το ζωγραφίζω. Είναι τάφος και μήτρα.Το κάθε καρφί κι η κάθε λέξη που γράφωγίνεται φύλλο στον ουρανό.Μιλώ με τις πέτρες, χορταίνω μια βαθύτερη πείναμε λέξεις καρπούς.Κατεβαίνω - γυμνός πλησιάζω τον κόσμοαπ' τη μεριά της τρέλας του· από καιόμενα όνειραπλησιάζω τη νύχτα απ' το πλευρό του φόβου σας.Παραμιλώ μεσημέρι στον ύπνο.Παραμιλώ μεσημέρι στο θάνατο.Η θλίψη μου είναι μουσική. Τα γαβγίσματά μουα, τα γαβγίσματά μου είναι πράσινα και μικρά.Είναι γεμάτα πουλιά και οράματα.