ΤΟ ΦΩΣ ΛΙΓΟΣΤΕΨΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Η Αναστασία Βούλγαρη συνθέτει την πρώτη της ποιητική συλλογή βαδίζοντας μέσα στους δρόμους της πόλης «με τις μεγάλες λεωφόρους για να χωράνε τα όνειρα της λευτεριάς». Συνομιλεί με τον Σεφέρη, τον Ρίτσο, τον Καζαντζάκη, τον Μίκη, τον Ελύτη…
Μιλά για την απώλεια, την προσμονή, την μνήμη και μονολογεί: «Δεν μπορεί, κάπου θα σε βρω… Όλη μου η ζωή μια συνεχώς αναβαλλόμενη επανάσταση κι ένας απλησίαστος έρωτας.»Συναντά τον εξόριστο, « η πόλη μου εδώ˙ στην καρδιά μου» τού ψιθυρίζει, όταν όλα γύρω τους δύουν…
Γέρνει στην άκρη της πόλης, ακολουθεί τα ίχνη του φωτός, που λιγοστεύει όταν «η αγάπη περνάει βιαστική μέσα από φειδωλές ψυχές», επειδή «έχει χαθεί μια επανάσταση».Αναζητά τους μαχητές του φωτός μέσα στη ναυαγισμένη πολιτεία, που αποκτά επίγνωση μέσα από την οικολογική καταστροφή…
Περιμένει και «μας καλεί στα σταυροδρόμια των ανθρώπων με τα υλικά μιας ρωμιοσύνης ανυπότακτης και στον πυρετό του απόλυτου έρωτα», όπως γράφει ο Ανδρέας Μαράτος, στον πρόλογό του.
Ακολουθεί μια «νεκρική πομπή κατάβασης/ σε πορεία μελλοντικής ανάστασης», ενώ δεν διστάζει να θρηνήσει για τις χαμένες αγάπες της νεολαίας και τα κορίτσια που «σηκώνουν στους καλλίγραμμους ώμους τους τον βράχο της ζωής και της προδοσίας»…Ψηλαφεί τη σύνδεση του ατομικού με το συλλογικό και καλεί τον αιώνιο Ραψωδό να γυρίσει και πάλι τον χρόνο ανάποδα για να σωθεί ο άνθρωπος…
Το εξώφυλλο έχει φιλοτεχνήσει ο ζωγράφος Ανδρέας Μαράτος.
Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στον Μίκη Θεοδωράκη.